Odszkodowanie za źle wykonaną operację w Niemczech

Walka o odszkodowanie za błąd medyczny

Prowadzenie spraw o błędy medyczne niestety nigdy nie jest proste. Pacjent walczący o odszkodowanie lub zadośćuczynienie z tytułu nieudanej operacji może oprócz szpitala również pozwać ubezpieczyciela szpitala. Zarówno lekarz, jak i szpital są ubezpieczeni od odpowiedzialności cywilnej. W praktyce oznacza to, że do sądu można wystąpić w zależności od okoliczności sprawy przeciwko szpitalowi lub szpitalowi i lekarzowi (jeśli ten był zatrudniony na kontrakcie) oraz ubezpieczycielowi szpitala lub lekarza. Odpowiedzialność ubezpieczyciela wynika z zawartej umowy ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej za błędy w sztuce. Ubezpieczyciel w przypadku wygranego procesu pokryje za ubezpieczonego kwotę przyznaną wyrokiem do wysokości sumy ubezpieczenia.

Dowody medyczne wskazujące na wadliwy zabieg

Przede wszystkim jednak gdyby chciał Pan wystąpić o zadośćuczynienie (krzywda) oraz odszkodowanie (poniesiona konkretna szkoda), musi Pan dysponować mocną dokumentacją medyczną wskazującą na ewidentny błąd w wykonaniu operacji, której następstwa naraziły Pana na dalsze szkody i cierpienia zarówno fizyczne, jak i psychiczne uzasadniające wystąpienie o zadośćuczynienie, ponieważ gdyby dokonano właściwego zabiegu operacyjnego, nie byłby Pan narażony na dalsze perturbacje zdrowotne.

Jeżeli jednoznacznie zostanie wykazane, iż w wyniku braku odpowiedniej operacji w odpowiednim czasie, zaniechania niezbędnych czynności przez personel szpitala, doszło do poważnych powikłań i uszkodzenia organizmu będących w związku przyczyno-skutkowym z nienależytym leczeniem szpitalnym, roszczenie o wypłatę zadośćuczynienia, odszkodowania na zwiększone potrzeby może być uzasadnione i słuszne.

Zadośćuczynienie pieniężne

Instytucję zadośćuczynienia precyzuje art. 444 § 1 w związku z 445 § 1 Kodeksu cywilnego, stanowiąc, iż osobie poszkodowanej, która w wyniku wyrządzonej jej szkody doznała uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, sąd może przyznać odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Zadośćuczynienie jako świadczenie jednorazowe i pieniężne ma stanowić sposób złagodzenia cierpień fizycznych i psychicznych poszkodowanego.

Podstawowym celem zadośćuczynienia jest złagodzenie krzywdy w postaci negatywnych przeżyć związanych z cierpieniami fizycznymi i psychicznymi lub następstwami uszkodzeń ciała, które powodują wyłączenie z normalnego życia. W uchwale Pełnego Składu Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 1973 (sygn. akt III CZP 37/73) wskazano, iż zadośćuczynienie ma przede wszystkim na celu zrekompensować poszkodowanemu doznane krzywdy. Ten kompensacyjny cel ma polegać, zgodnie z językowym znaczeniem, na – z natury rzeczy niedoskonałym – wynagrodzeniu krzywdy przez zaspokojenie w większym zakresie potrzeb poszkodowanego. W tym celu poszkodowany powinien otrzymać za szkodę sumę pieniężną o tyle, w konkretnych okolicznościach odpowiednią, ażeby mógł za jej pomocą zatrzeć lub co najmniej złagodzić odczucie krzywdy i odzyskać równowagę psychiczną.

Jeżeli bezspornie doznał Pan krzywdy, co zostanie jednoznacznie potwierdzone dokumentacją medyczną, w wyniku czego doznał cierpień zarówno fizycznych, jak i psychicznych oraz powikłań i organizmu, szczególnie negatywnie wpływając na Pana obecny stan zdrowia, uzasadnione będzie roszczenie o zadośćuczynienie.

W celu ustalenia rozmiaru krzywdy zasadne będzie powołanie biegłych lekarzy specjalistów i określenie rozmiaru szkody, jakiego Pan doznał i przewidywanych rokowań na przyszłość.

Wysokość zadośćuczynienia

W przypadku ustalania zadośćuczynienia wynikającymi z Kodeksu cywilnego i utrwalonego orzecznictwa:

„Podkreśla się, że ocena sądu w tym względzie powinna opierać się na całokształcie okoliczności sprawy, nie wyłączając takich czynników, jak np. wiek poszkodowanego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 stycznia 2004 r., I CK 131/2003, OSNC 2005 z. 2, poz. 40). Należy także zwrócić uwagę na fakt, iż przyznane zadośćuczynienie powinno uwzględniać nie tylko krzywdę istniejącą w chwili orzekania, ale również taką, którą poszkodowany będzie w przyszłości na pewno odczuwać oraz krzywdę dającą się z dużym stopniem prawdopodobieństwa przewidzieć. Decydujące znaczenie mają rzutujące na rozmiar krzywdy okoliczności uwzględnione przez sądy orzekające, takie jak rodzaj, charakter, długotrwałość i intensywność cierpień fizycznych i psychicznych, stopień i trwałość kalectwa, młody wiek, negatywne zmiany w psychice" (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 2006 r., sygn. akt IV CSK 80/05).

Ustawodawca nie sprecyzował kryteriów, jakimi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia przyznawanego na podstawie art. 445 § 1. Kryteria te zostały jednak określone w judykaturze i doktrynie. Za ugruntowany przy tym należy uznać pogląd opowiadający się za kompensacyjnym charakterem zadośćuczynienia, będącym sposobem naprawienia szkody niemajątkowej, czyli krzywdy doznanej przez poszkodowanego. Chodzi tu o krzywdę ujmowaną jako cierpienia fizyczne, a więc ból i inne dolegliwości oraz cierpienia psychiczne, czyli negatywne doznania przeżywane w związku z rozstrojem zdrowia, czy uszkodzeniem ciała. Sprawą zasadniczą jest więc rozmiar doznanej krzywdy. Określenie wysokości zadośćuczynienia powinno być dokonane z uwzględnieniem wszystkich okoliczności danego przypadku mających wpływ na rozmiar krzywdy doznanej przez poszkodowanych (por. np. wyrok z dnia 3 lutego 2000 r., sygn. akt I CKN 969/98). Zadośćuczynienie winno więc mieć charakter całościowy i obejmować zarówno cierpienia fizyczne i psychiczne już doznane, czas ich trwania, jak i te które zapewne wystąpią w przyszłości, a więc prognozy na przyszłość (wyrok SN z dnia 18 maja 2004 r., sygn. akt IV CK 357/03).

Zgodnie z treścią wyroku Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 13 grudnia 2013 r., sygn. akt I ACa 829/13, „przy ocenie wysokości zadośćuczynienia w przypadku uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia należy uwzględniać czynniki obiektywne w postaci czasu trwania oraz stopnia intensywności cierpień fizycznych i psychicznych, nieodwracalności skutków urazu (kalectwo, oszpecenie), rodzaju wykonywanej pracy, szans na przyszłość, wieku poszkodowanego, a także czynniki subiektywne, jak poczucie nieprzydatności społecznej, bezradność życiową itp.”

Odszkodowanie za wadliwą operację

Natomiast odszkodowanie to kwota, jakiej mógłby Pan się domagać na podstawie kosztów, jakie zmuszony był Pan ponieść w związku z dalszym leczeniem powikłań związanych z nieprawidłowo wykonaną operacją. Zatem należy w tym wypadku dysponować konkretnymi rachunkami.

Zanim więc wystąpi Pan z roszczeniem, powinien wyliczyć wysokość kwoty, której będzie się domagać. W ramach odszkodowania można żądać zwrotu kosztów leczenia, wydatków na prywatne wizyty u specjalistów czy opieki pielęgniarki, a także wydatków na lekarstwa, a nawet specjalistyczną dietę. Oprócz roszczeń odszkodowawczych ma się prawo do zadośćuczynienia, o czym pisałam wyżej.

Sprawy związane z uzyskaniem odszkodowania należy kierować do dyrektora placówki służby zdrowia winnej wyrządzenia szkody. Ewentualnie można zwrócić się do firmy ubezpieczającej szpital, bo podmioty zajmujące się świadczeniami zdrowotnymi mają obowiązek ubezpieczenia się od odpowiedzialności cywilnej. Jeżeli mimo pisemnego Pana wniosku szpital lub lekarz odmówią wypłaty odszkodowania, to nie pozostaje nic innego, jak złożyć pozew do sądu wedle właściwości miejscowej pozwanego, czyli szpitala. I tu już będzie potrzebna pomoc wyspecjalizowanej kancelarii W Polsce lub w Niemczech.

Zważywszy na fakt, iż operacją była wykonana za granica (Niemcy), trzeba liczyć się z koniecznością zapoznania się z przepisami obowiązującymi na terenie Niemiec w zakresie zadośćuczynienia i odszkodowania, a także związaną z tym koniecznością wynajęcia prawnika znającego tamtejsze realia.

Jeśli masz podobny problem prawny, zadaj pytanie naszemu prawnikowi (przygotowujemy też pisma) w formularzu poniżej  ▼▼▼